Sosyal hayattan epeyce bir kopmuştuk evladımla son bir yıldır, bu makus kaderi yenmek için evladıma üç gün ayırmaya ve tamamen onunla ilgilenmeye karar verdim. (evladım Ada oluyor burada, zira Deniz'in sosyal hayatı memeden ibaret halen) (bu üç günlük makus kader yenme çalışmasının ardından evi halen toparlayabilmiş değilim, bunu da belirtmeden geçemeyeceğim, üç gün bana üç haftalık yorgunluk olarak dönmüş olabilir) Bu üç gün içinde bir takım keşifler yaptık oğlumla birlikte. İlk keşfimiz kitap fuarıydı. Kitap fuarı bizden önce pek çok kişi tarafından keşfedilmiş olabilir ancak Ada ilk kez gidiyordu ve kitapları görünce kendinden geçti.
Kitap Fuarında üç adet muhteşem kitap keşfettik;
Ada fuara giderken aktivite kitabı almak istediği konusunda kesin kararlıydı, ancak bu kararlılık Redhouse standına kadar devam etti. "Ne nasıl yapılıyor"u gördüğü an çivilenmiş gibi kaldı standın başında, dakikalarca inceledi ve almak istediğini söyledi, eve geldikten sonra ve hatta fuarın üzerinden günler geçmişken bile ilgisini zerre kadar kaybetmedi. Uzun kitaplar okumak sizi bayıltıyor olabilir ancak meraklı bir evladınız varsa kaçırmayın derim bu kitabı.
Ada'nın büyük bir hayranlıkla aldığı ve henüz salondan odasına bile gidememiş olan bu kitap da ikinci tavsiyemiz. Sürekli elinde olduğundan henüz kitaplığımıza kazandıramadık kendisini. Ne zaman sıkılıp bırakacak bilmiyorum ancak merak ettiği bir sürü şeyi görerek öğrendiği için çok keyif alıyor bu kitaptan. Benim de vücudumuz hakkında bilmediğim bir sürü şey varmış, çaktırmadan öğrenmiş oldum-ki meraklı bir çocuk annesi olmanın en çok bu yanını seviyorum, bir sürü konuda, bilmediğim bir sürü şeyi öğrendim Ada sayesinde.
Üçüncü kitabımız bu ikisinden farklı, tipik bir oğlan çocuğu kitabı,
Ada'nın bazı kitaplarına ben de hastayım itiraf etmek gerekirse. Mesela koyun russel serisine, değnek adama falan... Bu kitaba da hayran oldum, hem çizimleri, hem dili çok eğlenceli ve yaratıcı. 3 Yaş üzeri erkek çocukları için harika bir hediye olabilir. Bir de oyun kitabı var, onu neden almadım o an bilmiyorum ama en kısa zamanda Ada'ya bir sürpriz yapmayı planlıyorum çünkü Ada Bob'a bayılıyor. Eğer uzay, uzaylı, astronot merakı olan bir bücür varsa çevrenizde bu kitaba bayılacağından emin olabilirsiniz.
Şiddetle tavsiye ediyorum bu kitapları.
Cumartesi günü de başka bir keşif planladık, Beylikdüzü'ne ilk taşındığımda her zaman yaptığım gibi "çocukla nereye gidilir, çocuklar nerede vakit geçirebilir" şeklinde kısa bir araştırma yapmıştım ve Filii Cafe'yi o zaman listeme almıştım. Ancak bir türlü fırsat bulamıyordum gitmeye. Kışın gelişiyle kısalan günler iyice yetmez oldu iki çocukla. Neyse, madem bu üç günü sadece dinlenmeye ve eğlenmeye ayırdık haydi bakalım bir de burayı keşfedelim dedim.
Filii Cafe bir parti evi konseptinde olsa da, bir kısmında anneler için cafe bir kısmında da çocuklar için oyun alanı var. Çok cici insanlar tarafından işletiliyor bir kere bu yüzden kafadan puan kazandı benim gözümde, sonra Ada ve Deniz gerçekten uzun süre ve çok güzel vakit geçirdiler ki, Ada için değil ama Deniz için bir milad sayılabilir ev dışında bir yerde bu kadar uzun süre güzel vakit geçirmek zira kendisi bir yabancılama ustası haline geldi artık. Ev yabancılar, insan yabancılar, biri ona yan gözle baksın ağlamaya başlar... Burada bir sıkıntı yaşamadık çok şükür. Hatta bir süre oyun alanında bile oynadı çok keyifle.
Pazar günkü keşfimiz de Balıkçı Kenan Su Canlıları Müzesiydi. Ada pek sevdi. Bildiğimiz, bilmediğimiz bir sürü deniz canlısının iskeletini gördü, inceledi, resmini çekti. Sonrasında da bir porsiyon hamsi tavayı lüpletti.
Çok keyifli vakit geçirdik, inceledik, gezdik, eğlendik üç gün boyunca. Şimdi fırsat yaratmaya çalışıyorum kendime. Haftada bir iki gün bu tür şeyler yapabileceğimiz bir düzenleme yaparsam hem Ada'nın hem benim çok daha güzel bir hafta geçirdiğimizi fark ettim yeniden.
Merhabalar sevgili site okurlarimiz. Yogun talep aldigimiz icin sizlere bugün elisleri info makalesini sunmaya karar verdik.
(I swear this post will eventually get around to the topic of Second Life. Just bear with it.)
I've been haunted all weekend by the story of Elisa Lam.
You've probably heard this story – or at least part of it – by now.
In a nutshell: Elisa Lam, 21, of Vancouver, B.C., takes a solo trip to California. Her friends and family members say they're not quite sure why. A few friends say she told them she was going to take a job on a farm in Santa Cruz. Some of them find this reason strange and hard to believe – Who hears about a random job on a farm in California and travels from Canada to take it? Other friends say Elisa struggled with sometimes-crippling depression – for a time she had dropped out of school because of it – and had wandered off the grid before. They assumed this trip was another depression-fueled wander.
Regardless of the reason behind it, Elisa mentions the trip on her tumblr. She lists the cities she plans to visit – San Diego, Los Angeles, Santa Cruz, San Francisco, and possibly San Luis Obispo – and invites her tumblr followers to offer travel suggestions or plan a meet-up with her. Finally, she heads off to Cali on Jan. 26.
She starts in San Diego, kicks around for a couple of days and then takes a bus to Los Angeles. She checks in to the unbelievably seedy Cecil Hotel. It's a couple of streets away from Skid Row, where homeless people live in tents on the streets. It's filthy and dismal, with shared bathrooms and public showers. It has several floors of single occupancy residents. In fact, serial killer Richard Ramirez lived there for 14 months. Actually, I could devote a whole post to the hotel's dark past – so many murders there, so many suicides – but this post is about Elisa.
Many of us who are now borderline-obsessed with this case wonder why in the world she would choose such a nasty hotel, particularly since she was traveling alone. Some us think she was misled by the hotel's website, which shows marble floors and ornate decor. Some of us think someone may have suggested it to her. Some of us think she picked it because she was on a budget and it's only $65 a night to stay there and close to a hip, artsy section of downtown L.A.
Meanwhile, she checks in with her family every day of her trip. And then one day she stops checking in. Her family gets concerned. Days go by. Elisa misses her Feb. 1 check-out date. Her parents and sister fly from Vancouver to Los Angeles to hold a Feb. 6 press conference with the Los Angeles Police Department about Elisa's disappearance. More days go by.
And here's where it gets creepy and disturbing as hell.
On Feb. 14, in the hopes that someone will recognize her, police release this Jan. 31 surveillance video footage of Elisa in one of the hotel's elevators. It is, hands down, one of the most chilling things I've watched in a long time:
Is she hiding from someone? High? Hallucinating? In the midst of a mental break? Goofing around with someone? Possessed? Seeing the paranormal? I AM HAUNTED BY THIS VIDEO. I had horrible dreams about this video. I woke up thinking about this video. I will probably think about it every time I get in an elevator now.
On Feb. 19, in response to complaints of low water pressure from guests at the Cecil Hotel, a worker checks the hotel's water tanks on the roof and discovers the decomposing nude body of a woman floating in one of them. It is later identified "by body markings" as the missing Elisa Lam. Authorities later determined the body had been there for at least 19 days.
The subsequent news stories were unfortunately not so much about Elisa as they were about the fact that the Cecil Hotel's residents had been drinking, showering in and brushing their teeth with water in which a decomposing corpse had been floating for weeks. It explained why some guests had complained that their shower water was black and their drinking water had a "sweetly, disgusting" taste to it. . . .
OK, I have to break the serious tone of this post for a minute to say SHEEEEEEEEZUS that could be the grossest thing I've ever heard. I'm sorry, but WOW. I would probably puke for WEEKS if I was one of those people. "We're not well mentally," said British tourist and hotel guest Michael Baugh, 27. YOU THINK?
On Feb. 20, officials issue a "do not drink" order to guests and residents of the hotel. (Um, too late?)
An autopsy on Feb. 21 was frustratingly "inconclusive." Now those of us who are emotionally invested in this story are waiting six to eight weeks for toxicology reports. And wondering. Was she murdered? Was it a drug-induced accident? Was it suicide? Was she in L.A. to meet someone whom she met online – someone who turned out to be a sicko?
Anyway, so here's why I wanted to talk about Elisa and Second Life.
So many people out there on various forums are speculating about this young woman's life, trying to find out who she was and if she'd be prone to suicide, drugs or weird, crazy gestures in elevators.
As for me, one way I really got to know Elisa was by reading her blog Ether Fields. In it, she talks very openly about her struggles with depression and her frequent inability to leave the house or get out of bed. When she did, it was an accomplishment. I know how she feels. She also talks about connecting with people online. A pretentious guy on one conspiracy theory forum described her blog as "boring, not particularly interesting." I wanted to tell that guy that a-holes like him probably contributed a helluva lot to her often-bleak outlook on life.
Some excerpts:
"I spent about two days in bed hating myself.
Why don't I simply do the things that I know will make me feel better?
It isn't rocket science. It isn't that difficult. Get out of bed. Eat. See people. Talk to people. Exercise. Write. Read. "
"Things are going fairly well in that I am leaving the house and got myself a part time job. My room is still a mess. I haven't actually done any school work and I berate myself for being such a lazy person."
"I feel I am wasting my time compared to my fellow peers. I had a relapse at the start of the term and had to drop 2 of the 3 courses I was taking. Now I am down to one course and I have missed 3 weeks of classes since my sleeping pattern is completely reversed."
"I haven't felt 'fine' in over 3 years. This relapse makes me feel as though I haven't made any progress at all."
"I'm very disappointed in myself for breaking down during the term forcing me to withdraw from courses. I've been at university for 3 years and I've only managed to complete three courses. That means I've been a first year for three years and this September it will be for the fourth year because I require 30 credits in order for second year status."
"I just wish...someone around me could understand what it really means to be depressed."
"Bless the internet. All those who wish to find a way to express their sadness can go there and feel less alone. So many of the tumblrs I follow seem to carry the same grief as me in some way or another. . . . I simply have no motivation to do anything, let alone leave my bed. My computer and the internet is my one lifeline, one link to the world and reminder to look beyond my immediate situation because there is always more. Always. "
"On one hand this helps me deal with the sadness but on the other hand I basically become a potato. On the outside I look like a catatonic hobo on my bed in front of a glowing screen (no sleep schedule whatsoever but this appears to be a norm for the jobless and the people on the internet) and not eating/sleeping/functioning like any "normal" person. And I shout at anyone saying "Maybe.... you should try getting off the computer?" Leave me alone, I'm happy, this makes me feel better, I need this, this is the one thing that makes me sane, I can't deal with people, just leave me alone, this is something I can actually do, nobody is judging me, I feel less lonely because all these people think like me. "
". . . despite the overwhelming majority of tumblr-ers who seem to be your soulmate, the actuality is they are the minority of the world. And perhaps, they only exist on their computers and they are a muted version of their online selves in real life. And maybe I'm looking at them through the rose-coloured glasses (pixelated screens I think there's a funny analogy in there somewhere) and seeing the person they aspire to be."
Does any of this sound familiar? Doesn't it sound like so many of our blogs and conversations? I know it sounds like a lot of mine. Hell, I could have written these things – just substitute "jobs" for "courses" and change "not getting out of bed for days" to "years."
People might disagree with this opinion, but I think she fits the profile of so many people in Second Life: dealing with depression or isolation, connects better with people online than in RL, sees the Internet as somewhere to escape, recognizes the power of expression and reinvention that an online identity can give.
At one point in her blog, she talks about not wanting to blog under her real name:
Why am I writing about issues that I know people f*cking freak out about? What kind of a narcissistic twit am I anyway to think my little voice will add anything useful to the blogosphere? Why do I feel the need to do this at all? What have I already published that people could use against me? What if there are already crazies out there Googling me?
Oof, if only she knew just how much some of us would be Googling her. :(
And her mysterious trip to California – well, it reminded me of so many of my SL friends who finally took that leap and traveled somewhere in RL to meet an SL friend or partner. You just can't tell most people in RL about a trip like that because many people wouldn't understand and many would think you had lost it.
I think Elisa Lam would have liked Second Life. She was passionate about fashion and loved to express herself visually as well as verbally. It just makes me wonder if she had an AV here. I remember the weird panicky feeling I got when one of my SL friends up and vanished a few years ago. I remember just feeling helpless because I really didn't know who she was in RL. I sat around wondering if she had been in an accident or if she had just decided to make a run for the border.
Do any of you have an SL friend who mentioned a trip to California and vanished? Do any of you know someone who recently went from being regularly active to suddenly gone (besides me, LOL)? If we give her name to Linden Lab, would they check? Probably not.
The problem with forming an online community is when you lose a member, sometimes you never find out why. And vice versa – when something horrible happens out there in the real world, sometimes you never know which, if any, of your virtual friends are affected by it. Sometimes people just disappear, and all the searching in the world never brings any clear answers.
Anyway, I can't get away from the word "haunt" here. Her story haunts me. I am haunted by the sickeningly ironic fact (sing: "Isn't It Ironic?") that when she finally managed to get out of bed and make an effort to get a fresh perspective on life, she came to a horrifying, gruesome end. I am heartbroken for her family – how horrible, not only to lose a daughter and a sister, but to lose her in such a macabre, public way. She's not Elisa anymore – she's a rotting corpse that contaminated a hotel water supply for days. She's a weird girl doing creepy things in an elevator. Depending who you ask, she's on drugs, insane, plain stupid or suicidal. Nobody's talking about the tragedy of a bright life that was suddenly taken. Nobody's talking the fact that she loved "The Great Gatsby" and Harry Potter, that she had a wonderful eye for fashion, that she was often bravely trying to find her way back from the brink and allowing so many people to share that journey, that she rejoiced in the feeling of being madly in love and loved back, that her Instagram album was pretty cool.
She has been reduced to a morbid mystery. :(
Elisa, I wish I would have found your blog while you were alive. I would have told you that so many people can relate to what you were going through. SO MANY. And if you didn't know about SL, maybe I would have told you about it. We take care of our own here. Or at least we try.
Rest in peace.
Ziyaret etmenizi onerdigimiz enterasan konular ve siteler : el isleri dantel
Tajuk tu menunjukkan sesuatu yang tidak baik telah berlaku.. kisah nya macam ni...
zino dan mem travel di lebuhraya timur barat menuju Kuantan, dan lebih tepat menuju Swiss Garden ..katanya ada bengkel yg perlu di hadiri.. sebelum pergi kenalah uruskan adik tidur di rumah "mama" dan urusan sekolah adik minta bantuan "mama" adik..
tepat jam 9.00 pagi kami memulakan perjalanan ke kuantan .. dan berhenti sebentar di hentian lancang utk menyelesaikan panggilan alam.. distinasi seterusnya RnR Gambang.. di jangka kan bila sampai Gambang dah tiba masa utk makan tengah hari.. Kawan kawan yg lain datang dengan menaiki bas.. dan ada yg datang dengan driver.. berjumpa di Gambang juga.. selesai makan dan solat kami ingin meneruskan perjalanan..
Bila saya masuk kereta utk start .. langsung tak ada bunyi.. kereta tak mau hidup.. ahh sudah.. tak kan rosak balik.. saya bertanya kawan kawan yg ada di situ kalau2 ada yg boleh membantu .. tapi masing masing macam zino juga tak berapa pandai pasal hal kereta ni tau drive je..
zino pun call AAM.. kawan yg boleh di harapkan masa kecemasan... mereka menerima dan melayan pangilan dengan sopan dan baik . memberikan penjelasan tindakan yg bakal mereka ambil.. rupa nya bila kes berlaku di hiway.. kenderaan rescure AAM tidak boleh masuk.. segala urusan di serah kepada pihak lembaga lebuhraya.. mereka kata akan hubungi peronda utk datang membantu...
satu jam menunggu.. dua jam menanti tapi kelibat peronda masih belum nampak.. zino hubungi AAM sekali lagi.. dia kata dah maklum peronda dan mereka sudah dalam perjalanan utk membantu.. kata nya ada dua kes lagi yg sedang di urus..
tak lama lepas tu sebuah kereta peronda sampai.. setelah bertanya kabar dan zino menjelaskan keadaan yg berlaku.. mereka terus membantu.. memula memasang cable utk buat jump start.. malang nya kereta tidak juga mau hidup.. langsung tak ada bunyi.. akhirnya mereka decide utk menolak kereta supaya boleh di hidupkan... dengan sekali tolak kereta zino hidup kembali.. alhamdulilah... tapi isu belum selesai.. starter yg rosak perlu di baikki.
petugas peronda mencadangkan zino kluar di tol lancang dan memperkenalkan dengan seorang makanik di kawasan tersebut.. bila zino call mekanik tu kata bila sampai tol call dia akan jemput.. cuma dia pesan jangan matikan injin.. semasa di lebuhraya pun peronda mengekori kami dari belakang utk memastikan kami selamat sampai ke tol gambang.
apabila tiba di woksop , dan di periksa fomen juga bersetuju starter yg menjadi masaalah.. kena tunggu kereta sejuk dulu baru la starter tu boleh di buka.. dan baru lah dia boleh kluar mencari sparepart.. sementara menunggu kami minum di restoren berhampiran.. penat menunggu.. penat berdiri..
kira kira jam 6 baru lah selesai.. kereta dah boleh hidup.. zino set GPS utk meneruskan perjalanan ke swiss garden.. duit yg zino bawa habis utk belanja tukar starter.. tanya mem ada duit tak.. takut juga kos yg di kenakan melebihi duit di tangan..jam 7.00 baru sampai hotel penginapan..penat.. letih.. lapar..satu pengalaman..
malam nya program telah bermula .. terpaksa juga gagah kan diri utk hadir....
Geçen hafta Blogcu Anne Elif'in davetiyle kayınvalidesi Nursen Doğan'ın kitabı 'Bulgurun Halleri' kitabının lansmanı için Refika'nın Mutfağı'nda buluştuk.
Refika'nın Mutfağı uzun sohbetlerin yapılacağı, zevkle yemek pişirebileceğiniz bir mekan. Manzarasına sonra değineceğim ama içinin dekorasyonu da manzarası kadar harika.
Yemeklere gelecek olursak, Nursen hanım biz gitmeden önce yemeklerin çoğunu hazırlamıştı. Fakat içli köfteler için ocak başına geçti ve bize sıcak sıcak servis yaparak midemizi fethetti (Bahsederken hala midemin kazındığını itiraf edebilirim:) ).
Şimdi sizi Bulgurun Halleri görsel şöleni ile baş başa bırakıyorum:
Hepsinden tattığımı ve hepsine bayıldığımı itiraf etmeliyim ama benim için en lezzetli olan ıspanaklı içli köfte ve tahinli çiğ köfte idi. Biz de evde sık sık bulgur kullandığımız için yemekler bana hiç yabancı gelmedi ama başka tatları da Nursen hanım sayesinde öğrendiğimi söyleyebilirim. Her birini tek tek denemek istiyorum. İlk resimdeki fellah köftesini ise sıkça yaptığımızı belirtmek isterim. Yakın zamanda benim fellah köftesi tarifim de blogda olacak. Beklemede kalın...
Yazımın başında bahsettiğim teras manzarası
Bu güzel gün için Nursen hanıma, Elif'e, mekan sahibi Refika Birgül'e, beraber güzel zaman geçirdiğim blogger arkadaşlarıma ve bu güzel fotoğraflar için Ferhan Saral'a teşekkür ediyorum.
Çorbalar, yeni evli ailelerin hepsinin olmasa da çoğunun mutfağına geç giriyor, tabii eğer hazır çorbalardan bahsetmiyorsak.
Niyeyse ben de dahil yeni gelinken, (yani çoook uzun zaman önce :)) çorba pişirmek yerine, hamurişlerini tercih ederdim. Yeni tarif denemeyi (çoğu hüsran olsa da) çorba yerine pişiririrdim.
İlk kızımın doğumunda, ilk altı ayını geçince, başladı mı bir telaş. Mercimek çorbası yada tarhana yerine, içine mevsim sebzeleri ve etsuyu ile yaptığım çorbalar mutfağımda bolca yerini aldı. Bunların çoğu, biz büyükler tarafından, "bebek maması" şeklinde algılanıyor yenilmiyordu, o başka tarafı işin.
Sonra baktım ki bu sebze çorbası hatta daha genel olarak alırsak çorba işi, hem kolay hem de gerekli. Misafirlerin mi var akşam yemeğinde, çorba ile başla menüye, yemek yapmaya geç mi kaldın, çorba kurtarıcı, yada hasta mısın çorba pişir. Bakmışım en sevdiğim yemekler çorbalar olmuş çıkmış.
Yayla çorbasına gelince, bu klasik çorba bir yerlerde unutulmuş, paylaşılmamış. Ben de bu günkü çorba konuma istinaden, es geçmiyeyim ve bulunsun bir köşede istedim. Sıcacık çorba tadında sofralarınız olsun emi :)
Malzemeler:
1/2 su bardağı piriniç
5 su bardağı su
2 su bardağı yoğurt
1 yumurta
1 yemek kaşığı un
1 tatlı kaşığı tereyağ
pul biber, nane
Yapılışı:
Pirinçler yıkanıp, tencereye alınır, içine 5 su bardağı su ilavesi yapıp, kaynatırız.
Pirinçler yumuşayınca, bir kasede yoğurdun içine yumurta ve un ilavesi yapar iyice çırparız. Bu karışımın içine pirincin suyundan birkaç kaşık alır ılıtır, kısık ateşte bir taraftan iyice çırparak, pirinçlere ilave ederiz.
Çorbamızı sürekli karıştırarak, içindeki unu topaklatmadan pişiririz, kaynamaya bırakırız. (kısık ateşte)
Bir küçük tavaya, tereyağ katarız, içine pul biber ve nane ile şöyle bir çevirip, pişen çorbamıza ilave ederiz. (İsteğe göre bu işlem tencerede değil de servis esnasında da yapılabilir.) Afiyet Olsun...
.JPG)
